Wiele przedsięwzięć budowlanych i inżynieryjnych rozpoczyna się od zrobienia wykopów. Jednak bardzo istotne jest jak najszybsze ich odpowiednie zabezpieczenie, aby grunt nie zaczął się osuwać ani nie dostała się do nich woda, co może mieć bardzo negatywny wpływ na całość późniejszej konstrukcji. Dlatego stworzono wiele metod pozwalających na zapewnienie bezpieczeństwa głębokich wykopów, a wśród nich warto wymienić palisady, obudowy berlińskie i paryskie, a także ścianki szczelne, czyli ścianki Larsena.
Jedną z najszerzej znanych metod zabezpieczania wykopów budowanych przed zniszczeniem lub podsiąkaniem są ścianki Larsena. Zwykle stosuje się je jako obudowę tymczasową, ale można również wykorzystać je jako konstrukcję docelową, tylko wtedy taka budowa wiąże się z większymi kosztami. Ścianka Larsena powstaje z elementów stalowych o precyzyjnie określonych kształtach, które najczęściej umieszcza się w podłożu przy użyciu wibromłotów. Do tworzenia tego rodzaju ścianki najczęściej wykorzystuje się profile o kształcie U albo Z, a następnie łączy specjalnymi zamkami stalowymi gwarantującymi szczelność. Dzięki temu nie ma zagrożenia osunięcia się gruntu ani dostania się wody do gotowego wykopu.
Oprócz zastosowań budowlanych ścianki Larsena przydają się również w budownictwie hydrotechnicznym, gdzie mogą stać się przesłoną przeciwfiltracyjną albo przeciwdziałać erozji nabrzeży, a także niszczeniu gruntu w wyniku zmian poziomu wód gruntowych.
Jedną z głównych zalet ścianek Larsena jest ich szerokie zastosowanie, ponieważ dobrze sprawdzają się nie tylko przy wykopach związanych z budynkami, ale również w hydrotechnice. Poza tym ścianki szczelne nadają się do wykopów o bardzo różnych kształtach i można ich używać nawet wtedy, gdy w bliskim otoczeniu budowy znajdują się inne budynki. Dodatkowo montaż ścianek Larsena wiąże się z niewielką ilością odpadów na placu budowy i po zakończeniu pogrążania ich elementów bardzo szybko można przejść do kolejnych etapów budowy.
